रिक्षा पढो

एका उर्दू नाटकात, बुढ्ढा घर पे है किंवा बकरा किश्तो पे... ती व्यक्तिरेखा म्हणते. अरे शायरी करनी है तो किताबेँ पढने की कोई जरूरत नही. ट्रक पढो रिक्षा पढो. खरंच चालता चालता डोळे उघडे ठवेल तर ओठावर हसू आणणाऱया कितीतरी गोष्टी असतात...आजच एका रिक्षाच्या मागच्या बाजूला लिहिलं होतं....
चिटके तो फटके

सहज आठवण आली

१८ नोव्हेंबर... विसरूच शकत नाही ही तारीख...मला लोकसत्तामध्ये लागून जेमतेम महिना झाला होता...बाबांनी एक्झिट घेतली. येत्या शनिवारी वस्त्रहरणचा प्रयोग आहे. आई सांगत होती, फार वर्षांपूर्वी. तेव्हा आम्ही वांद्र्याला राहत होतो. मच्छिंद्र कांबळीने बाबांना निमंत्रित केलं होतं प्रयोगासाठी...मी खूप लहान होतो. बाबा म्हणाले चला जाऊ या. मी म्हटलं, नाटक नको, मला खेळायचं आहे...मग बाबांनी त्यांची तिकीटं ऑफिसमधल्या कोणालातरी देऊन टाकली. त्यानंतर आईने वस्त्रहरण नाटक पाहिलेले नाही. बाबांचंही राहूनच गेलं असेल. आणि आज मी त्या नाटकाच्या बातम्या करतोय. उद्या तर कलाकारांना भेटणार आहे. वाटतं बाबा असते तर??? काही प्रश्नांना उत्तरं नसतात.